سارا قمی؛ من مرزها را جا به جا کردم - مجله مدیریت ناب

خبرنگاران؛ احسان محمدی- درست وقتی هنوز کام مان از ویدئوی محسن مدهنی کُشتی گیر اندیمشکی که بساط دستفروشی اش را جمع نموده بودند تلخ بود، خداحافظی سارا قمی و واژگانی که به کار برده بود، به آدم این امید را می داد که هرکسی به اندازه خودش می تواند یک راه ناهموار را برای دیگرانی که از پی می آیند هموار کند ولو به خون جگر!

قصد مقایسه در کار نیست، کشتی گیر قهرمان حق دارد شکوه کند از شرایطش، حق دارد از بی توجهی بگوید، حق دارد بنالد که بچه های اندیمشک به چه امیدی بروند دنبال ورزش وقتی سرنوشت مدال آورانی چون او را می بینند، اما امثال سارا قمی چه بگویند؟ میزان توجه مادی و معنوی به ورزش زنان و مردان در ایران آن قدر از هم دور است که اصلاً نمی گردد مقایسه کرد اما سارا قمیها قصد کوتاه آمدن ندارند. چهارسال پیش در برنامه نود وقتی مزدک میرزایی مثل همواره سؤال نظرسنجی برنامه را درباره بهترین گل سال 95 خواند، دیدن یک گل شگفت انگیز از دختری به نام سارا قمی همه را میخکوب کرد. انگار داشت با صدای بلند فریاد می زد:ما را ببینید! ما هم ستاره ایم!

آن شب گل سردار آزمون به بایرن مونیخ، گل احسان پهلوان با لباس ذوب آهن به پرسپولیس، گل سروش رفیعی با لباس تراکتور به استقلال، گل وحید شمسایی با لباس تأسیسات دریایی به فرش آرا، گل ایمان مبعلی بازیکن نفت به پدیده در کنار گل سارا قمی مرزدشتی برای شهرداری بم علیه آینده سازان نجف آباد به رأی گیری بینندگان گذاشته شد. یک فرار پشت مدافعان، دریبل خیره نماینده روی پا و یک ضربه والی تمام عیار! .. عادل فردوسی پور چشم هایش برق می زد و نتوانست پنهان کند که از این همه مهارت، غافلگیر شده!

سارا قمی اهل خمام در استان گیلان است. فوتبالش را از ملوان آغاز کرد، مهاجمی لاغر اندام اما با مهارت های ویژه، به تیم ملی رفت، بارها خانم گل مسابقات لیگ برتر شد، به عراق رفت و آنجا هم بهترین گلزن شد و وقتی ملوانی ها با او نساختند عزم بم کرد! از شمال بارانی به شهری خشک و بیابانی که هنوز هم آدم را به یاد زلزله می اندازد و حالا بعد از 13 سال بازی برای تیم ملی، بعد از سال ها ماجراجویی با توپ فوتبال، خداحافظی کرد.

طی کردن این جهت طولانی حتماً برای یک دختر جوان بدون رنج، بدون نیش و کنایه، بدون گریه کردن های بی صدا در اردوها، خوابگاه ها، اتوبوس ها و ... نبوده اما او در پیغام خداحافظی اش در اینستاگرام گله ای ننموده و به جایش نوشته در طول سالیان دراز سعی کردم عشق ام را به وسیله پاهایم با ضربه زدن به توپ فوتبال بیان کنم، چیزی که همه چیز را از زمان کودکی ام تا به امروز برایم راحت تر بیان نمود که من چه کسی هستم! چه ضربه ها، زخم ها، شکستگی ها، کبودی ها و ناملایمتی ها که بر پاهایم که همانا قلب آدمیست بر وجودم نشست تا از من سارای قمی بسازد که در این سال ها که به دختران ناامید وطنم بیاموزم که هر آرزویی می تواند دست یافتنی باشد. مرزهایی را برای خودم و کسانی که به من باور نداشتند جابجا کردم و امروز می خواهم قوی تر از قبل ورق را عوض نموده و خود را وارد دنیای دیگری کنم.

دختر رکورددار گلزنی حالا که از فوتبال کنار می رود، احتمالاً مدافعان تیم های لیگی نفس راحتی می کشند اما او و دخترانی مثل او حتی وقتی بازی هایشان از تلویزیون پخش نمی گردد، ما در رسانه ها عطسه کردن یک فوتبالیست مرد را از گلزنی و رکوردشکنی آنها بیشتر بازتاب می دهیم، وقتی بعضی اصرار دارند آنها را هل بدهند به آشپزخانه، وقتی می گویند کار زن فقط زاییدن بچه و تر و خشک کردن شوهر است، سد شکسن هستند، قابل تحسین. آنها به دختران دیگر یاد می دهند که برای رویاهایشان بجنگند، رویا فقط فوتبال نیست، اگر عشقی به هنر دارند، اگر میلی به دانش، اگر می خواهند نویسنده شوند، اگر ترانه می سرایند، باید ده برابر یک مرد کوشش نمایند و ... کاری که دختران پیشرو می نمایند از نظر بعضی البته که کم گناهی نیست اما این موج را سر بازایستادن نیست.

برای سارا قمی که شیفته وطن و پیراهن تیم ملی است، بهترین ها را آرزو می کنیم. مثل هر کسی که می کوشد این روزها به جای نفرین تاریکی ها، نوری روشن کند.

عکس از: پرتو جغتایی

این یادداشت همزمان در روزنامه ایران ورزشی نیز منتشر شده است.