خلیل زاده رنج نامه نوشت، مجیدی اشک ها را پاک کرد - مجله مدیریت ناب

فرشاد کاس نژاد| نامه فدایت شوم یا رنج نامه ای که اسماعیل خلیل زاده برای بازگشت موسوی، عضو سابق هیات مدیره باشگاه استقلال نوشت و فرهاد مجیدی با یک استوری در تایید آن رنج نامه به پاک کردن اشک ها مشغول شد، در خود پیام واضحی از شرایط حاکم بر فوتبال ایران دارد.

تا امروز تمنای حضور یک عضو متمول در باشگاه این چنین علنی مطرح نشده بود اما شرایط باشگاه داری در ایران به روزهایی رسیده که در نامه های علنی تمنا می شود که کسی به باشگاه برشود و خرج کند، بدون آنکه منطق و دلیل این هزینه ها شفاف باشند.

اسماعیل خلیل زاده، مردی که یکباره و بدون سابقه مدیریت ورزشی عضو هیات مدیره استقلال شد، خود به دلیل تمول به چنین جایگاهی رسید. درباره او با عنوان عضو مالی هیات مدیره حرف می زدند و در عرف چینش هیات مدیره باشگاه ها در ایران منظور از عضو مالی فردی متمول است که به دلایلی نامعلوم در باشگاه هزینه می کند. اما خلیل زاده به نویسنده رنج نامه درباره مسائل مالی تبدیل شده و از عضو متمول دیگری تمنا می کند که به استقلال برشود و سرمربی استقلال نیز در تایید این نامه نگاری ها در اینستاگرام می نویسد: استقلال بیشتر از هر زمانی به مدیران توانا و پولساز نیاز دارد، نه مدیرانی که بدون پشتوانه مالی لازم و با تبلیغات و وعده های دروغ فقط وقت استقلال را هدر می دهند. مثل آقای خلیل زاده، من هم به کنندگی از مجموعه تیمی استقلال از آقای موسوی دعوت می کنم که دوباره حامی تیم محبوب شان باشند. به هر حال عملکردها کاملا تعیین است؛ نتیجه حضور یک ماهه ایشان در مقایسه با حضور بی فایده بسکمک از مدیران در یک سال و دو سال و سالهای گذشته.

فرهاد مجیدی البته چه بسا بیراه نمی گوید. او هم مثل همه می داند که تنها راه باشگاه داری در ایران خرج کردن های بی منطق یک سرمایه دار در باشگاه است. هزینه کردن به جای سرمایه گذاری. این توصیف کوتاه و گویا از اقتصاد باشگاه داری در ایران است، باشگاه هایی که با همین نگاه میلیاردها و میلیاردها بدهی باقی گذاشته اند، چون همیشه منتظر بودند یکی پیدا شود و تمام بدهی ها را پرداخت کند.

در نامه خلیل زاده خطاب به موسوی از بخش پرسوز و گداز شخصی که بگذریم، به چند نکته اشاره شده: مسائل شدید مالی و مدیریتی ناشی از شکایت های خارجی، تعهدات داخلی و انجام امور روزمره باشگاه در این شرایط ویژه کشور. با توجه به همین نکات باید از خلیل زاده پرسید که چطور به رغم این مسائل قرارداد وینفرد شفر رها شد، چطور بدون پشتوانه مالی با استراماچونی قرارداد بسته شد، چرا باشگاه نتوانست به تعهداتش پایبند باشد و مربی اش را از دست داد؟ چرا خلیل زاده شال و کلاه کرده بود و برای بازگشت استراماچونی ظاهرا تلاش می کرد؟ چرا باشگاهی که بنیه مالی قرارداد با این مربیان را ندارد، تن به این قراردادها می دهد تا پرونده شفر روی میز باشد و پرونده شکایت استراماچونی نیز به زودی تقدیم هیات مدیره شود؟ این باشگاه چرا تن به قراردادهای چند و چندین میلیاردی با بازیکنان می دهد؟

بدیهی است مدیری که تمام ارتباطش با فوتبال کمک های چند ده میلیونی به تیم های شهرش و نصب پرده و پلاکارد در میادین شهر برای تقدیر از این کمک هاست، نمی تواند درک دقیقی از باشگاه داری حرفه ای داشته باشد. هر باشگاهی را نباید با دریافت کمک از این و آن اداره کرد. استقلال یا هر باشگاهی که دچار بحران مالی است، باید با تغییر رفتار مالی شرایط مالی خود را اصلاح کند. مدیران برای این تغییرات مدیریت می کنند، نه برای نوشتن رنج نامه درباره مسائل.

استقلال به کمک مالی نیاز ندارد، بلکه از مدتها پیش به تغییر رفتار مالی نیاز داشت. خلیل زاده بارها از خصوصی سازی باشگاه استقلال حرف زده اما یک بار از خودش نمی پرسد خریدار باشگاهی که این همه بدهی انباشته دارد، کیست؟ چه کسی برای خرید بدهی ها باید مالک باشگاه استقلال شود؟ او نیز باید هر روز رنج نامه بنویسد و کمک بخواهد؟