برای رشد کودک تغذیه مهم تر است یا مراقبت عاطفی؟ ، ماجرای میمون هایی که فدای رشد بهتر انسان ها شدند - مجله مدیریت ناب

به گزارش خبرنگاران، قبل از این نظریه، کارشناسان معتقد بودند بچه ها برای رشد خود صرفاً وابسته به تغذیه هستند و توجه عاطفی والدین و مراقب ها در تعامل با کودک نادیده گرفته می شد. اما هری هارلو ثابت کرد که مراقبت عاطفی بسیار مهم و حیاتی و حتی مهم تر از تغذیه است. هری هارلو، دانشمند آمریکایی قرن بیستم، به خاطر اثبات این نظریه با آزمایش روی میمون ها شناخته می گردد.

نوازش یا تغذیه

آزمایش های هارلو روی بچه میمون های یک باغ وحش اجرا شد. او میمون های نوزاد را از مادران اصلی خود جدا کرد و در محیط های جداگانه در حالت های مختلف نگهداری کرد. یکی از این حالت ها، نگهداری بدون مراقب و همراه بود. نتیجه این حالت این شد که این جدایی و محرومیت عاطفی کامل و نداشتن دلبستگی به کسی یا چیزی، اثرات مخرب زیادی در میمون ها ایجاد کرد. هارلو این را در رفتار غیرعادی میمون هایی که به جمع میمون های دیگر بازمی گشتند توانست مشاهده کند.

هر چه طول مدت محرومیت بیشتر بود، رفتار غیرعادی تری در میمون ها ایجاد می شد. حالت دیگر هم این بود که دو مجسمه با دو ساختار متفاوت در محیط نگهداری از میمون ها قرار داده شده بود. یکی از این مجسمه ها از جنس سیم بود که یک شیشه شیر داشت و دیگری، از جنس حوله ای یا پارچه خیلی نرم بود که هیچ منبعی برای تغذیه میمون ها نداشت. طی مدت آزمایش، میمون ها بیشتر سراغ مادر پارچه ای می رفتند و در کنار او احساس امنیت و آرامش را تجربه می کردند و با اینکه مادر سیمی می توانست آن ها را تغذیه کند، اما چون آغوش گرم و نرمی برای آن ها نداشت، میمون ها به مادر پارچه ای پناه می بردند.

ترس در مقابل امنیت

در دور بعدی آزمایش ها، هری هارلو بچه میمون ها را بدون حضور مادر پارچه ای، وارد اتاقی پر از محرک های مختلف کرد. بچه میمون ها بدون اینکه در اتاق کشف و جست وجو نمایند، با اضطراب فراوان به تکه ای پارچه که روی زمین افتاده بود، چسبیدند و هیچ حرکت دیگری نداشتند.

در مرحله بعد، هارلو مادر پارچه ای را در اتاق گذاشت و بچه میمون را وارد کرد. در این شرایط، بچه میمون به آغوش مادر پارچه ای پناه برد و بعد از گذشت مدت زمان کوتاهی، آغاز کرد به جست وجو و کشف وسایل اتاق. طبق این آزمایش ها، دریافت عشق و محبت از سوی والدین، برای بچه ها حیاتی است و نبودن آن، درماندگی هیجانی و روانی برای فرزند به دنبال دارد. تا حدی که حتی در موارد شدید، ممکن است منجر به مرگ گردد.

عواقب بی رحمانه آزمایش

آزمایش های هارلو، به عنوان یکی از بی رحمانه ترین آزمایش های تاریخ شناخته می گردد. هارلو میمون های متعددی را درگیر این آزمایش کرد تا بتواند اثر مدت زمان محرومیت عاطفی را بر آسیب های روانی و ماندگاری آن ها مشاهده کند. گروه های مختلف میمون ها هر کدام سه ماه، شش ماه، نه ماه و یک سال درگیر این آزمایش بودند.

میمون هایی که کمتر در شرایط آزمایشی بودند، وقتی به روال عادی زندگی خود برگشتند، به مرور بهتر شدند، اما میمون هایی که طولانی مدت درگیر این آزمایش بودند، هیچ وقت آثار ناشی از فقدان عاطفی از زندگی آن ها پاک نشد. میمون های ماده این آزمایش ها وقتی بچه دار شدند، از شدت اضطراب، با نوزاد خود رفتار وحشیانه داشتند. اما بسیاری معتقدند ارزش نتیجه ای که حاصل شد، نسبت به آسیب های واردشده خیلی بیشتر است.