آیا تصمیم آمریکا برای بازنشستگی جنگنده F، 14 تامکت، قبل از توسعه جنگنده اختصاصی برای نیروی دریایی، زودهنگام و اشتباه بود؟
به گزارش مجله مدیریت ناب، گزارش های داخلی در ارتش آمریکا وجود دارند که به باور تنظیم کننده های آنها هم سوپر هورنت و هم F-35C به شدت از طریق هواپیما های جنگنده نسل پنجم تازه دشمنان آمریکا مانند سوخو T-50 PAK-FA ساخت روسیه و چنگدو J-20 به چالش کشیده شده اند.
در حالی که نیاز به قابلیت حمله دوربرد مبتنی بر پرواز هواپیماها از عرشه ناوها هواپیمابر یک موضوع بحث در واشنگتن شده، نیاز نیروی دریایی ایالات متحده برای بهبود قابلیت های ایجادکننده فزونی هوایی اغلب نادیده گرفته شده.
نیروی دریایی آمریکا از زمان بازنشستگی هواپیمای جنگنده اف-14 تامکت، جنگنده اختصاصی نداشته است.این هواپیما در سال 2006 بازنشسته شد.
اما اکنون، با ظهور تهدیدهای نو برای ناوهای هواپیمابر، جنگنده های متخاصم نو می توانند برای بوئینگ F/A-18E/F سوپر هورنت و لاکهید مارتین F-35 چالش ایجاد کنند.
گزارش اخیر موسسه هادسون با عنوان Sharpening the Spear: The Carrier، Joint Force، and High End Conflict ، خاطرنشان می کند که برخی از هواپیما های متخاصم فعلی مانند Su-30SM روسیه، Su-35S و J-11D و J-15 چینی تهدیدی جدی برای ناوگان سوپر هورنت هستند.
در حال حاضر، F/A-18E/F در برابر هواپیما های چینی J-11 با یک نقطه ضعف شدید کم بودن سرعت روبرو است، هواپیمای چینی می تواند موشک های برد بلندتری بیشتر از برد موشک های AIM-120 آمریکا شلیک کند.
همچنین F-35C شتاب بسیار کمتری نسبت به رقبای خود دارد و تنها می تواند دو موشک AIM-120 در داخل خود حمل کند. نویسندگان مقاله بر این باورند که نیروی دریایی و نیروی هوایی باید ترتیبی بدهند تا این هواپیما بتواند شش موشک AIM-120 را در داخل حمل کند.
F-35C هرگز به عنوان یک جنگنده تمام عیار طراحی نشده. به گفته یکی از مقامات بازنشسته نیروی دریایی ایالات متحده، در واقع، برنامه ریزان نیروی دریایی در اواسط دهه 1990 می خواستند که این هواپیما تنها قابلیت بسیار محدود هوا به هوا داشته باشد. در آن زمان، برخی از برنامه ریزان نیروی دریایی می خواستند اگر بازنشستگی F-14 نهایی شود، نسلی از Grumman A-6 Intruder جانشین آن شود.
در این دوره، بسیاری از مقامات معتقد بودند که نبرد هوایی یادگاری از گذشته در دوران پس از جنگ سرد است. آن ها پیش بینی می کردند که بیشتر درگیری های آینده، هوا به زمین باشد.
اما برنامه F/A-XX نیروی دریایی می تواند برای پر کردن شکاف فزونی هوایی این سرویس مورد استفاده قرار گیرد. اما مشکل اینجاست که نیروی دریایی F/A-XX را به عنوان جایگزین چند منظوره سوپر هورنت دنبال می کند تا یک جنگنده برای فزونی هوایی. گزارش موسسه هادسون خاطرنشان می کند که توسعه آن باعث می شود که نیروی دریایی بدون جنگنده نسل ششم فزونی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر باقی بماند.
هواپیمای جنگنده آرمانی نسل نو باید دارای این ویژگی ها باشد: باید بتواند دارای آرایه های حسگر غیرفعال و فعال بزرگ، سرعت کروز نسبتاً بالا باشد. بتواند یک محفظه تسلیحات داخلی بزرگ با قابلیت پرتاب موشک های متعدد را در خود جای دهد و بتواند فضایی برای استفاده از فناوری های آینده مانند HPM [مایکروویو های پرقدرت] و لیزر ها داشته باشد.
در حالی که F/A-XX و FX نیروی هوایی در مراحل ابتدایی خود هستند، مشخص شده است که این هواپیما ها طراحی های متفاوتی خواهند داشت که احتمالاً دارای فناوری های مشترک هستند. به نظر می رسد نیروی دریایی بر روی یک طرح مفهومی شبیه به F-14 دفاعی تر تمرکز کرده است در حالی که نیروی هوایی در پی یک پلت فرم فزونی هوایی تهاجمی تر است که بتواند جایگزین لاکهید مارتین F-22 Raptor شود. همانطور که در سال های آینده خواهید دید، تفاوت بین ماموریت اصلی و تهدیدات احتمالی باعث ایجاد تفاوت های قابل توجهی بین برنامه های F/A-XX و FX و همچنین سیستم های قدیمی مانند F-22 و F-35 خواهد شد.
خلاصه ای از این مقاله
منبع: یک پزشک