روایت تاریکی بر صحنه تدکس
به گزارش مجله مدیریت ناب، سومین رویداد TEDx یزد با عنوان مدیران آینده ساز آدینه 21 آذر برگزار گردید؛ رویدادی با حضور پنج سخنران و سه پنلیست که هرکدام از تجربه های مدیریتی و حرفه ای خود گفتند. در میان این چهره ها، تنها سخنران زن رویداد، دکتر گلرخ داوران، پزشک کارآفرین و بنیان گذار اسنپ دکتر، مسیری متفاوت را برای سخنرانی اش انتخاب کرد؛ مسیری که به جای روایت موفقیت، از سفر تاریکی شروع می شد.
او صحبت هایش را با نقدی صریح به روایت های تکراری آغاز کرد: من فکر می کنم ما خیلی وقت است که دیگر روایت تازه ای نداریم. ما به قصه و قهرمان احتیاج داریم؛ قهرمان های واقعی، ناکامل، پرخطر و زیبا.
داوران تأکید کرد که جامعه بیشتر از قهرمان های بی نقص، به آدم هایی احتیاج دارد که مکث می نمایند، فاصله می گیرند و دوباره ادامه می دهند.
او گفت معمولاً وقتی یک کارآفرین پیروز به صحنه تدکس دعوت می گردد، انتظار این است که داستان پیروزیتش را تعریف کند. خودش هم یادآوری کرد که سال ها قبل، روی همین صحنه از رؤیایی گفته بود که امروز محقق شده است: اینکه همه ایرانی ها، بدون محدودیت زمان و مکان، به پزشک دسترسی داشته باشند. اما این بار تصمیم گرفته بود مسیر دیگری را انتخاب کند.
امروز نمی خواهم درباره اینکه چطور به این هدف رسیدم صحبت کنم.
وقتی همه چیز فرو می ریزد
داوران بخش اصلی سخنانش را به روزهایی اختصاص داد که کمتر درباره آن ها حرف زده می گردد. روزهایی که به گفته خودش، بخشی از هویت حرفه ای، پیروزیت ها، روابط و حتی تصویر فکری اش از خودش فرو ریخته بود.
او گفت: صحبت کردن درباره درد و رنج، آن قدرها هم که فکر می کنیم ساده نیست. معمولاً هم با استقبال روبه رو نمی گردد.
به باور او، این تجربه فقط متعلق به یک فرد نیست. ما در جغرافیایی زندگی می کنیم که تاریکی و رنج، با زندگی خیلی از ما آمیخته است.
او شرح داد در آن مقطع به نقطه ای رسیده بود که می دانست باید از یک دوره تاریک عبور کند، اما سؤالش این بود: چطور می گردد یک تاریخ تاریک را زندگی کرد و از آن گذشت؟
داوران صریح گفت که در آن شرایط دیگر نمی توانست به امید و انگیزه تکیه کند. امید زمانی معنا دارد که شما باور داشته باشید یک عامل بیرونی می تواند یاریتان کند. من به این نتیجه رسیده بودم که هیچ راه حلی بیرون از خودم وجود ندارد.
فکری که می گردد دوباره نوشت
او در ادامه، از زاویه تخصص پزشکی اش به تجربه شخصی اش نگاه کرد و مفهومی را بیان کرد که به گفته خودش مسیر فکرش را تغییر داد، نوروپلاستیسیتی یا انعطاف پذیری مغز.
سال ها باور داشتیم وقتی چیزی در فکر ساخته می گردد، دیگر قابل تغییر نیست. اما مطالعات نشان می دهد می گردد خاطره، حافظه و حتی تروما را بازنویسی کرد.
با این حال، داوران تأکید کرد که استفاده از این واقعیت علمی ساده نیست. فکر ما وقتی دچار چالش می گردد، وارد مکانیسم بقا می گردد. می ترسیم، اجتناب می کنیم و همه چیز را نشانه خطر می بینیم.
او شرح داد یکی از راه های عملی برای خروج از این شرایط، تمرین آگاهانه برای تغییر جهت توجه است؛ هرچند کار آسانی نیست. باید فعالانه توجه مان را از نشانه های منفی به سمت داده های مثبت ببریم، حتی اگر خیلی کوچک باشند.
فاصله گرفتن از بحران
داوران به تغییرپذیری حافظه اشاره نمود و گفت هر بار که یک خاطره را به یاد می آوریم، درواقع آن را وارد فضایی می کنیم که می توان آن را تغییر داد.
ما می توانیم خاطره را دوباره بنویسیم.
او یکی از مهم ترین ابزارهای عبور از بحران را فاصله گرفتن دانست. اینکه فرد بتواند حادثه یا تروما را به اجزای کوچک تر تقسیم کند و به چشم مسئله های قابل حل ببیند.
داوران تجربه شخصی اش را این طور روایت کرد: وقتی مقاله ای درباره شرایطی که در آن بودم خواندم، برای اولین بار دیدم می گردد به این شرایط از بیرون نگاه کرد. این مقاله درباره جنبه های مختلف شرایط من نوشته بود، از کارآفرینی و جذب سرمایه در ایران تا زن بودنم
برای اولین بار دیدم می گردد به این شرایط از بیرون نگاه کرد، یعنی شرایط قابلیت دیده شدن از جنبه های مختلف را داشت.
کیمیاگری روایت
در جمع بندی، داوران دوباره به مفهوم روایت بازگشت. او گفت روایت فقط ابزار ارتباط نیست، بلکه ابزاری باستانی برای بازنگری در مسئله هاست.
من به این می گویم کیمیاگری روایت؛ جایی که تجربه خام و دردناک تبدیل می گردد به داده، به اطلاعات، به چیزی که می گردد تحلیلش کرد و از دلش الگو بیرون کشید.
به گفته او، روایت می تواند بحران را بازتعریف کند و به فرد یاری کند در مسیرهای سخت، همراه مسئله ها حرکت کند.
سخنرانی دکتر گلرخ داوران در TEDx یزد، تلاشی بود برای شکستن روایت های یک دست کارآفرینی؛ روایتی که به جای درخشش صرف، تاریکی ها را هم به رسمیت می شناسد.
منبع: مجله شنبه