دایناسور ها چه صدا هایی فراوری می کردند؟ - مجله مدیریت ناب

به گزارش خبرنگاران به نقل از نیویورک تایمز، با این وجود، یک تیم تحقیقاتی سرنخ هایی در خصوص صدا هایی که می توانست از اولین حنجره فسیل شده دایناسور فراوری شده باشد را یافته اند. این اطلاعات از فسیل یک آنکیلوسور گروهی از دایناسور های گیاهخوار به دست آمده که از خویشاوندان نزدیک پرندگان نبودند. فسیل این دایناسور در سال 2005 میلادی در مغولستان کشف شد.

جونکی یوشیدا دیرینه شناس در موزه فوکوشیما در ژاپن می گوید که این یافته شگفت آور است، زیرا اعضای بدن درگیر در صداسازی از جمله حنجره که اغلب از غضروف ساخته شده است، اما در بعضی حیوانات می تواند استخوانی باشد نامزد خوبی برای حفظ شدن به عنوان فسیل (حنجره در بعضی از حیوانات در نزدیکی قسمت بالای نای واقع شده است و حاوی تار های صوتی است) قلمداد نمی گردد.

تیم دکتر یوشیدا به منظور کوشش برای بدست آوردن صدایی که ممکن است یک دایناسور به زبان آورده باشد به خویشاوندان تکاملی موجودات کرتاسه از جمله پرندگان و نزدیک ترین پسرعمو های دایناسور ها یعنی تمساح ها نیز نگاهی انداختند.

ویکتوریا آربور دیرینه شناس در موزه سلطنتی ویکتوریا در کانادا که در این مطالعه مشارکت نداشته می گوید:آنان به نوعی محدوده صدا هایی را که ممکن است انتظار داشته باشیم در بر می گیرند. معین شده که دایناسور ها صدا هایی شبیه تمساح فراوری می کردند: غرش و سر و صدا های عمیق همراه با صدای خش خش. این آناتومی پایه ای است که آنان با آن کار می کردند. سپس پرندگان این روش های فراوری صدا را تکامل بخشیدند جایی که می توانند صدا هایی را که از گلوی شان بیرون می آید را به روشی ظریف تر تغییر دهند.

پرندگان و خزندگان راه های بسیار متفاوتی برای فراوری صدا با استفاده از اندام هایی که نای و ریه های را احاطه نموده اند در اختیار دارند.

در خویشاوندان منقرض شده و زنده تمساح حنجره وظیفه فراوری صدا را برعهده دارد. پرندگان دارای اندام متفاوتی به نام سیرینکس هستند که در نزدیکی ریه های آنان قرار می گیرد تا صدا فراوری کند. هم چنین، پرندگان دارای اندام دیگری هستند که در نزدیکی دهان شان واقع شده است تا صدا ها را تغییر دهد و به بعضی از پرندگان اجازه می دهد تا آواز های مفصلی بسازند.

دکتر یوشیدا و همکاران اش دو قسمت از حنجره را مورد ارزیابی قرار دادند که از ماهیچه های درگیر در باز کردن راه هوایی و تغییر شکل آن حمایت می کردند. در آنکیلوسور هر دو بخش استخوانی بودند. این تیم نسبت آن با حنجره های ده ها پرنده و خزندگان از جمله کروکودیل، گکو (مارمولکی است از فروراسته گکووارگان که در اقلیم های گرم سراسر جهان یافت می گردد) و لاک پشت را مورد مقایسه قرار دادند.

دکتر یوشیدا می گوید بخشی که قاعده حنجره آنکلیوسور را تشکیل می دهد در مقایسه با سایر حیوانات بسیار بزرگ بود که نشان می دهد این دایناسور می توانست راه هوایی خود را به طور گسترده باز کند تا صدا های بلندی که از دوردست ها شنیده می شد را بسازد.

او اشاره می نماید که بخش دیگر حنجره که یک جفت استخوان نسبتا بلند است می تواند به نای اجازه دهد تا شکل خود را برای اصلاح صدا ها تغییر دهد. پژوهشگران اخیرا در مجله Communications Biology گزارش دادند که این بخش ممکن است به آنکیلوسور ها اجازه داده باشد تا به روشی شبیه پرندگان صدا فراوری نموده باشند.

دکتر یوشیدا می گوید:در نتیجه این احتمال وجود دارد که آن دایناسور ها صدای جیر جیر نیز فراوری می کردند.

او می گوید هنوز خیلی زود است که بفهمیم دایناسور ها احتمالا چه صدا های خاصی را فراوری می کردند. او می گوید حتی یک گونه پرنده نیز طیف وسیعی از صدا ها را فراوری می نماید و اندام های دیگری نیز از دهان و بینی گرفته تا احتمالا سیرینکس در این فرآیند نقش دارند.

جولیا کلارک دیرینه شناس در دانشگاه تگزاس در آستن که بخشی از این مطالعه نبوده آن ارزیابی را جالب توجه می داند. با این وجود، او می گوید نحوه چیدمان این قسمت های حنجره و سایر استخوان های مجاور در آنکلیوسور شبیه به استخوان های پرندگان نیست. او می گوید:تن ها در پتروسور ها (خزندگان بالدار) چیزی شبیه به حالت پرنده را می بینیم.

دکتر کلارک می گوید معین نیست ساختار هایی که این تیم مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند چگونه به یک آنکیلوسور اجازه می دهد تا صدا ها را تغییر دهد. پرندگان از حنجره برای این منظور استفاده نمی نمایند. آنان اندامی دارند که او به آن سبد هیولارنژیال می گوید که برای تغییر تماس های شان آن را به سمت بالا یا پایین حرکت می دهند.

هم چنین، حنجره در تمام چهارپایان دیده می گردد گروهی که حیواناتی مانند پرندگان، خزندگان و پستانداران را شامل می شوند. آناتومی توصیف شده در این تحقیق طیف متنوعی از حیواناتی را در بر می گیرد که می توانند و یا نمی توانند صدا فراوری نمایند. او می گوید:ما نمی دانیم هیچ یک از این تغییرات به چه معنا هستند.

او می گوید که بخش های مورد مطالعه از حنجره ممکن است ارتباط بیش تری با دور نگهداشتن غذا از راه هوایی داشته باشند، زیرا به باز و بسته شدن آن یاری می نمایند و چیدمان ساختار های مرتبط در این آنکلیوسور نیز کاملا متفاوت از بسیاری از دایناسور های دیگر به نظر می رسد.

آیا دایناسور های دیگر می توانستند صدایی شبیه پرندگان داشته باشند؟ شاید. دکتر کلارک و همکاران اش یک سیرینکس فسیل شده مربوط به حدود 67 میلیون سال پیش را در یک پرنده باستانی پیدا کردند. از آنجایی که آن فسیل متعلق به دوره پیش از انقراض دایناسور ها بوده این احتمال وجود دارد که بعضی از دایناسور دارای آن بوده باشند. با این وجود، تا به امروز هیچ پژوهشگری در یک فسیل از دایناسوری فاقد قابلیت پرواز سیرینکس را نیافته اند.

او می گوید که این بخش های حنجره در مطالعه تازه احتمالا به ویژگی های منحصر به فرد این آنکلیوسور مربوط می گردد نه چیزی که بتوان آن را به تمام دایناسور ها تعمیم داد. هنوز سوالات زیادی در خصوص تکامل صدای دایناسور ها وجود دارد. دکتر کلارک می گوید: آنکیلوسور ها عجیب هستند. این پیغام اصلی پژوهش اخیر است.