نگاهی به زندگی احمد دادبین - مجله مدیریت ناب

این فیلم دل بسکمک از ایرانیان را به درد آورد. چراکه هیچ یک از مردم غیور کشور ما تاب دیدن مفاخر ملی خود در وضعیتی نامناسب به خصوص از لحاظ مالی را ندارد، به ویژه قهرمانانی چون امیر دادبین که روزگاری در دفاع مقدس مشغول جان فشانی در دفاع از خاک این کشور بودند و پس از جنگ نیز همواره در تمام مدارج نظامی تمام وقت و انرژی خود را صرف کمک به نظامیان و اطرافیان خود کردند. اما چرا امیر احمد دادبین را باید یکی از مفاخر ملی این کشور دانست؟

احمد دادبین در سال 1334 در شهر شیراز چشم به جهان گشود. وی در حالی در سال 1353 وارد دانشگاه افسری شد که پدرش نیز از افسران ارتش بود و در سال 1357 وارد لشکر 23 نوهد (نیروهای مخصوص ارتش) شد. از همان ابتدای انقلاب نقش مهمی در تحولات نظامی و سیاسی ایفا کرد که از جمله مهمترین آن ها شرکت در خنثی کردن کودتای نوژه و انتها قائله کردستان بود. با توجه به درخششی که در کردستان و بعدها در هشت سال دفاع مقدس از خود نشان داد به فرماندهی لشکر 28 کردستان رسید، مسئله ای که با وجود سن کم احمد دادبین برای نظامیان باسابقه تر و قدیمی تر این لشگر خوشایند نبود اما با توجه به اینکه دادبین رفتار و گفتار بسیار پسندیده و دلنشینی داشت، توانست ارتباط خوبی با نظامیان باسابقه تر ایجاد کند. بعدها به فرماندهی منطقه شمال غرب کشور رسید و پس از آن به زادگاه خود منتقل شد و به عنوان ارشد نظامی استان فارس معرفی شد. روحیه بخشش و بی اهمیت بودن مادیات در نظر امیر دادبین همواره در زندگی نظامی او وجود داشت و ارتقای جایگاه تاثیری در این خصیصه اخلاقی او نداشت. وقتی به فرماندهی در مرکز پیاده استان فارس رسید، یک خانه ویلایی مجهز به او اعطا شد اما آن را نپذیرفت و در همان پادگان زندگی می کرد. اغلب وقت خود را صرف رسیدگی به مسائل کارکنان نظامی ارتش در استان فارس می کرد و دو روز در هفته را به ملاقات حضوری با کارکنان اختصاص داده بود.

ازجمله مهمترین اقدامات وی در این مقام پیگیری ساخت منازل سازمانی برای نظامیان ارتش و ایده خلاقانه به حرکت درآوردن ماشین های سنگین زمین گیر شده پادگان بود. توضیح آنکه با توجه به کمبود منابع مالی برای تعمیر ماشین های سنگین، امیر دادبین پیشنهاد داد که رانندگان این ماشین ها خارج از پادگان به کار روی این ماشین ها بپردازند و ضمن دریافت بخشی از سود این کار به تعمیر این ماشین ها نیز بپردازند که در نتیجه این ایده، بخش موتوری پادگان جان گرفته و اغلب ماشین های سنگین متعلق به ارتش در استان فارس به کار افتادند.

اما مهمترین مسئولیت امیر دادبین از سال 1373 تا 1376 بود که به فرماندهی کل نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران رسید. در این دوره نیز ضمن ادامه فعالیت های عمرانی خود مثل کلید زدن ساخت تانک ذوالفقار و تلاش در جهت بهبود بودجه و اقتصاد ارتش، امیر دادبین دست به یک کار بزرگ و ماندگار زد و آن انجام بزرگ ترین رزمایش نیروهای نظامی کشور بعد از انقلاب یعنی رزمایش استراتژیک ذوالفقار (مانور بزرگ ولایت) در بیابان های استان قم بود. اهمیت این رزمایش از آن رو بود که شایعاتی مبنی بر ضعف نیروهای نظامی ایران بعد از هشت سال جنگ تحمیلی وجود داشت و سابقه چنین رزمایش بزرگی در کشور وجود نداشت.

امیر دادبین با شجاعت و درایت بی نظیر خود و انجام هماهنگی های ویژه با وزارت ارتباطات و راه و شهرسازی اقدام به انتقال ادوات نظامی از لشکرهای مختلف ارتش به بیابان های قم نمود و این رزمایش را که با تحسین و تعجب همگان همراه بود با موفقیت به انتها رساند. بسکمک از رسانه های معروف بین المللی این رزمایش را پوشش خبری دادند و پس از انجام این رزمایش قیمت هر بشکه نفت خام 5/2 دلار افزایش یافت!

پس از انتها ماموریت در مقام فرماندهی نیروی زمینی ارتش، علی رغم اینکه پیشنهاد وزارت دفاع به ایشان شده بود امیر دادبین این پیشنهاد را نپذیرفت و به جای آن به مدیریت شرکت پشتیبانی و نوسازی هلیکوپترهای ایرانی (پنها) درآمد و در این جایگاه نیز خدمات شایسته ای به نیروهای نظامی و کشور ایران کرد و با تقویت روحیه خودباوری در کارکنان این شرکت، موجبات تحولات بزرگی را در این شرکت فراهم آورد. اما پس از مدتی در سال 1384 به گفته خودش به علت استفاده از کفش نامناسب از کوه دماوند سقوط کرد و دچار جراحت شد و به کما رفت و بعد از مدتی بهبود یافت.

باری، امیر سرتیپ احمد دادبین را می توان به جرات یکی از مفاخر و قهرمانان ایران بزرگ دانست. نگارنده به عنوان یک سرباز در حال خدمت در ارتش جمهوری اسلامی، نامی جز نیکی از این فرمانده بزرگ ارتش نشنیده است. فرماندهی که در نظر کارکنان ارتش با صفاتی چون پاک دست، مردی بزرگ، اسطوره، بی نظیر و… شناخته می شود اما متاسفانه در نزد عامه مردم ناشناخته است. هرچند امیر دادبین خود اظهار داشته که نیازی به کمک دیگران ندارد، اما این منش اخلاقی این بزرگ مرد ارتش (که بنابر برخی نقل قول ها هم اینک نیز بخشی از حقوق خود را به پرداخت وام برخی از همکاران خود اختصاص داده است!) از بار مسئولیت ما کم نمی کند و همه ما در قبال این اسطوره های زنده کشورمان مسئولیم. نباید تقدیر و تشکرات از مفاخر ملی ما به بعد از مرگ این افراد موکول شود و تا زمانی که این بزرگان در میان ما هستند باید به ارج نهادن به آن ها بپردازیم. شاید فردا دیر باشد…

منبع: آفتاب یزد