آسیب شناسی ناکامی تیم ملی والیبال بانوان امید - مجله مدیریت ناب

به گزارش خبرنگاران، همه چیز آماده بود برای ثبت یک نتیجه خوب در قهرمانی امیدهای بانوان آسیا، نتیجه ای که آنقدر غیر ممکن نبود که از هدف گذاریش تعبیر به سنگ بزرگ کنیم.

از همان روزی که جدول قرعه کشی مسابقات معین شد،کادر فنی تیم ملی والیبال بانوان قهرمانی زیر 23سال کشورمان هدفشان را روی صندلی پنجم و ششم قرار دادند.صندلیی که پس از حضور ده روزه تیم ملی امیدهای ایران در اسلوونی و تمرین و مسابقات برون مرزی بیشتر و بیشتر به یک باور تبدیل شد که تیم بانوان ایران در تایلند به هدفشان می رسد. کادر فنی تیمش را از بین بهترین های این رده سنی انتخاب کرد. آنالیزور تیم ملی تک تک آنها را در مسابقات مختلف مورد ارزیابی قرار داد و پس از دو مرحله رقابت انتخابی در نهایت 12 بازیکن را انتخاب کردند.

تیم در اوج آمادگی و روحیه بالا راهی تایلند شد تا با صعود دو سه پله ای نسبت به دوره قبل قهرمانی امیدهای آسیا به تهران باز شود.پیروزی برابر دو تیم مالزی و نیوزیلند امیدواری های تیم را برای رسیدن به هدفشان بیشتر کرد.

اما مرحله دوم مسابقات شکل دیگری برای تیم ایران رقم خورد. دو شکست برابر تیم های ویتنام و ژاپن سرآغاز شکست های تیم ایران در این مسابقات شد.شکست برابر ژاپن و ویتنام خیلی غیر طبیعی نبود و کادر فنی هم از قبل پیش بینی باخت مقابل این دو تیم را نموده بود. اما باخت برابر چین تایپه در هیچ کدام از پیش بینی ها جایی نداشت. رقابتی که تیم ایران را از تمام برنامه ریزی هایش دور کرد.

پیدا کردن چرایی این باخت را باید در میان بازیکنان تیم جستجو کرد، بازیکنانی که نمی توان برچسب بی تجربگی را برای باختشان مقابل چین تایپه به آنها نسبت داد.اما حاشیه و اختلاف بین آنها را باید پذیرفت، حاشیه ای که در زمین مسابقه باعث شد همدلی و همبستگی لازم را برای کار تیمی نداشته باشند، فریادهای سیما صدیقی کنار زمین هم نتوانست برای جمع وجور کردن کاری کند.

در کنار این حاشیه ایجاد شده توسط چند بازیکن باید به مسمومیت بدهنگام کاپیتان هم اشاره داشت، مسمومیتی که در آستانه حرکت تیم به سالن مسابقات یقه نگین شیرتری را گرفت و دست کادر فنی را در پوست گردو گذاشت. گویا همه چیز دست به دست هم داده بود تا چین تایپه پیروز میدان باشد.چرا که دومین پاسور تیم نیز در اواسط بازی مصدوم شد تا تیم دو پاسور خود را در این زمین نداشته باشد.

روز بد تیم ایران در بازی با هنگ کنگ نیز تکرار شد،در واقع می توان بیشترین ناکامی تیم ایران را در بازی با هنگ کنگ دانست. تیمی که به لحاظ قدی آنقدر کوتاه بود که بلند قامتان تیم ایران در مقایسه با این تیم خود را برنده می دانستند، اما آنها برای پیروزی برنامه ریزی خاصی نموده بودند و مبنای بازی را روی قدرت قرار دادند.

نتایج ست های بازی (25-14، 25-22، 25-18)معین است که حال تیم ایران همانند حال کاپیتان خوب نبود. آگاهی کادر فنی از اختلاف و حاشیه ایجاد شده در بین اعضای تیم نیز نتوانست کاری از پیش ببرد، تیمی را که به راحتی می توانستیم شکست بدهیم به سادگی از سد تیم ما گذشت؛ تنها به خاطر دو، سه بازیکن که حاشیه هایی را از بیرون وارد تیم نموده بودند.

دیگر تیم از اهدافی که ابتدا ترسیم نموده بود خیلی دور شده بود و برای کسب عنوان هفتم مسابقات آماده شد تا حداقل با یک پله صعود نسبت به دوره قبل از این رقابت ها خداحافظی کند.

اما گویا برد برابر تیمی که در مرحله مقدماتی آنها را شکست داده بودیم این بار نیز کار آسانی نبود. مالزی که از مرحله دوم مسابقات بازی های بهتری را به نمایش گذاشته بود با چهره ای متفاوت برابر ایران حاضر شد. بازی بسیار نزدیکی که در 5 ست برگزار گردید. پیروزی مقابل مالزی کم ترین توقعی بود که از تیم می رفت. اما به رغم بازی نزدیک دو تیم مقابل یکدیگر تیم ایران شکست دیگری را در این مسابقات به نام خود ثبت کرد. شکستی که هیچ توجیهی نداشت و باعث شد تا تیم ایران بازهم به عنوان هشتمی اکتفا کند.عنوانی که به رغم تدارکات و آماده سازی های مناسب برای تیم ایران رقم خورد.

این مسابقات تمام شد اما آسیب شناسی دقیق شکست های تیم ایران همچنان پابرجاست، آسیب شناسی که شاید کمکی باشد برای علاج چنین پیش آمدهایی در مسابقات آینده. در این میان دو نکته قابل توجه وجود دارد. ابتدا باید به حضور روانشناس باید اشاره نمود. خلائی که در تیم بانوان ایران به خوبی مشهود بود.

اما نکته دوم واکنش بعضی منتقدان به شکست تیم ایران است. منتقدانی که در انتقادهای خود پای مایدا (سرمربی تیم ملی بزرگسالان) را به میان می کشند و در قیاسی مخفی در پی این هستند که ثابت نمایند از مربیان داخلی آبی برای والیبال بانوان گرم نخواهد شد و باید متوسل به همان مربی خارجی شد، مربی که شاید رزومه قوی ندارد اما خارجی است. مربی که تیمش در رده سنی نوجوانان به هنگ کنگ باخت اما بازهم ایده آل ترین مربی در نظر بعضی از منتقدین است.